Ciągnęła się ona na odcinku od dzisiejszej ulicy Ruskiej na południu do ulicy Łaziennej na północy, przecięta ulicą św. Mikołaja. Ulica “Oława Białoskórnicza” istniała do 1945 roku. Początkowo, od średniowiecza, ulica pełniła funkcję dzielnicy rzemieślniczej, zamieszkiwanej głównie przez garbarzy. Wzdłuż ulicy znajdowały się garbarnie, w których skóry zwierzęce wyprawiano na skórę białą. – stąd nazwa “Białoskórnicza”. A że biegła wzdłuż płynącej kiedyś przez centrum Wrocławia Czarnej Oławy – stąd w nazwie także “Oława”.
Czarna Oława była kanałem, będącym sztuczną odnogą rzeki Oławy. Jej sąsiedztwo sprzyjało osiedlaniu się tu i zakładaniu warsztatów przez garbarzy. Po epidemii cholery w 1866 roku Czarną Oławę zasypano, na jej miejscu powstał nowy zaułek, nazwany na swoim północnym odcinku “Oława Białoskórnicza”, a na południowym –”Oława Ruska”.
Dziś ulica Białoskórnicza jest w części północnej wąską zatoczką parkingową równoległą do wschodniej jezdni trasy średnicowej. W części południowej, między ulicami Ruską a Świętego Mikołaja jedynie szeroki asfaltowy chodnik, kryjący kostkę brukową, wraz z zatoczką autobusową stanowi ulicę Białoskórniczą. Z czasem Oława Białoskórnicza stała się też dzielnicą mieszkalną, zamieszkaną przez uboższą ludność.
Podczas oblężenia Wrocławia w 1945 roku zachodnia pierzeja ulicy, podobnie jak zabudowa Oławy Białoskórniczej i część Oławy Ruskiej, została zniszczona. Wschodnia pierzeja również uległa znacznym uszkodzeniom. Kamienice odbudowano w latach 60. XX wieku, jednak ulica straciła swój dawny charakter.
